Sevgili okuyucularım biraz derin ve bir noktada üzen konulara değindim. Demek ki, gülme zamanımız gelmiş! Belki bazıları kızacak ama onların da başka gün gönüllerini yapmaya çalışırım. Adamın işi varmış, Ankara'ya gidiyormuş, tam uçağa binerken kulağında bir ses: ‘Binme, bu uçak düşecek!' Dönmüş, bakmış, kimse yok, ama içine de bir kurt düşmüş, binmemiş. İkinci uçağı beklerken kara haber ulaşmış: - Uçak düştü kurtulan olmadı. Koşmuş Haydarpaşa'ya, bilet almış, tam trene binecek, aynı ses kulağında: ‘Binme bu trene, raydan çıkacak!' Dönmüş, bakmış yine kimse yok, trene binmemiş, gelmiş eve, sabah gazeteyi açınca tüyleri ürpermiş: - Tren Eskişehir'de raydan çıktı şu kadar ölü, şu kadar yaralı... Allah’ına şükretmiş, koşup otobüse bilet almış, tam binerken yine o ses: ‘Bu otobüse binme, freni patlayacak!’ Dönmüş yine kimse yok! Dayanamamış, sormuş: ‘Sen kimsin yahu?’ ‘Ben senin iyilik meleğinim!’ Adam iyice kızmış: ‘Ulan evlenirken neredeydin?!’ Son cümleyi kendinize, durumunuza, arkadaşlarınıza göre değiştirebilir siniz!...

NELERİ SEVİYORUZ

SEV Medya’nın yayınlarının başında olan Prof. Dr. Erkan Sevinç yaptıkları bir okuyucu anketinde, kadın ve erkek ilişkilerini içeren haberlerin aynen astronomi ve yıldız falları gibi ön sıralara yükseldiğini söyledi. Ben bunlara şunu ilave etmek istiyorum: ‘Kimin eli, kimin cebinde!’ haberleri… Çünkü bizler hep kendimizi değil, karşımızdakini, çevremizdekini inceler, irdeleriz… Yani dedikodusunu yapar, ilgisi olmayan yakıştırmalarda bulunuruz. Ben de Prof. Dr. Erkan Sevinç’in bu haberi üzerine hızımı kesmeden kıssadan hisse olarak Pablo Neruda’dan bir paylaşım yapayım: ‘Bir adam, çok sevdiği bir kadına şiirler yazıyordu. Sonra kadın ansızın onu terk etti. Adam, kadının ardından şiirler yazmaya devam etti. Daha çok yazdı. Ve günün birinde çok ünlü bir şair oldu. Yıllar sonra kadının yaşadığı kente gitti ve büyük bir şiir dinletisi sundu. Dinleti bittiğinde kadın kolunda kocası ile çıkışa geldi ve adama 'Merhaba!’ dedi. Adam ona sıradan bir insana bakar gibi baktı. Kadın, ''beni tanıdın mı? '' dedi. Adam, ‘Hayır tanıyamadım!’ dedi. 'Nasıl tanımazsı Uğruna şiirler yazdığın kadınım ben, seni şair yapan kadın!’ dedi kadın. Adam kadına baktı ve şöyle dedi: 'Keramet sende olsaydı, kolundaki adam da şair olurdu...’

EN İYİ ROMANI YAZARDI!...

Bu hikaye bana, 16 Ağustos 1928 tarihinde İstanbul’da doğmuş ve 17 Ekim 2018’de kaybettiğimiz bir Türk fotoğrafçı ve gazetecisi Ara Güler’i anımsattı. Aynı zamanda ‘İstanbul’un Gözü’ olarak tanıdan ve anılan Ara Güler, İstanbul’un sokaklarını, insanlarını ve tarihini eşsiz bir şekilde belgeleyen fotoğraflarıyla tanınır. Ara Güler’in çalışmaları, Paris’in Ulusal Kütüphanesi, New York’taki George Eastman Müzesi, Das imaginäre Photo-Museum, Museum Ludwig Köln ve Sheldon Memorial Sanat Galerisi gibi dünya genelindeki kurumların koleksiyonlarında yer alıyor. Pablo Neruda’nın eserindeki gibi bizim Ara Güler de şöyle demişti, bir söyleşide: ‘En iyi makine en iyi fotoğrafı çekseydi en iyi daktiloya sahip olan da en iyi romanı yazardı.’ Yazmak da öyle bir şey; Bir yorum yapmak, bir konuyu anlatmak belki beş dakikadır… Ama bu beş dakikanın önünde, bir ömür, yani 40-50 yıl vardır. Bunu hiç ama hiç kimse fark edemez…

SAKIN HA!

Beşiktaş Belediye Başkanı Rıza Akpolat şu açıklamayı yolladı: ‘Değerli komşularımız: Belediyemizin ve yöneticilerimizin adlarını kullanarak, sizlerden çeşitli gerekçelerle yardım ve para talebinde bulunanlara itibar etmeyiniz. Böyle bir durumla karşılaştığınızda, anlık olarak 112 Polis İmdat hattına başvurunuz…’ Belli ki bazı vatandaşlar dolandırılmış… Bu durum yalnız Beşiktaş’ta değil, Türkiye’nin hemen tüm belediyelerinde sık rastlanan bir olaydır.