Havalar da bir türlü düzelmiyor arkadaş, habire yağmurlu ve soğuk İki hafta geçti gelen giden yok. Makine hazır vaziyette sabahtan akşama kadar bir mezarlık girişine, bir mezar başına bakıyorum. Yeminle çekilmez durum. Arada bir mezar başına gidiyorum, yakıyorum bir sigara, başladım Özal’la konuşmaya. ‘Yahu Ankara’da vefat ettin, ne diye vasiyet ettin İstanbul diye, yaktın beni’ diyorum. Nöbetteki polisler beni birkaç kez konuşurken görünce sordular, dedim böyle, gelen de yok, bizim nöbet bitmez. Üçüncü haftanın başı pazartesi, bir baktık vinçli kamyon iki işçi geldi. Hayırdır, konteynırı almaya geldik. Buyur burdan yak. Konteynır mütaahhitinmiş, lazım olmuş alacaklar. Yani çıkın diyorlar. Kardeşim polis var, ben varım, kafayı mı yediniz. Yok abi laf anlamıyorlar. Bakın konteynırı size vermem, ya prefabrik küçük de olsa mobo getirin yoksa gidin. Adamlar da inat. Oturun bir çay için ben bu işi çözeceğim dedim.

Fırladım anıt mezara, orada jetonlu telefon var. Hemen aradım İBB’yi Genel Sekreter Tuğrul Erkin’i acele bağlayın. İsmimi söyleyince Tuğrul bey hemen açtı telefonu. Dedim böyle iken böyle. Tuğrul bey, konteynır buradan alınır mı, açık alan, iki polisle nöbetteyiz, tam bir rezalet. Konteynırı talimat verin kalsın. Emniyet güvenlik kulübesi yapana kadar dedim. Sağolsun, tamam merak etme, şimdi mütaahhiti arıyorum dedi. 20 dakika sonra işçilere haber geldi, geri dönün…

İyi de üç hafta oldu Semra Özal ortada yok. Arada bir bizim Sezai geçerken bir iki kere uğradı. Sezai beni değiştir, bak Turgut Özal’la konuşmaya başladım, durumum iyi değil. Gülüyor, o güldükçe ben sinirleniyorum, lan beni alsana. Yok sen devam edecen!…

Olduk mu anıt mezar da mezar muhabiri. Sabah 09.00 akşam 19.00 bazen 20.00 gececinin gelmesine bağlı deklanşör indirmeden nöbetteyim. Gelen giden azaldı, hatta gelen yok. CB de olsan, gittin mi gidiyorsun diye düşünüyorum. Ahmet Özal haber göndermiş, konteynıra ısıtıcı, ne lazımsa göndereceğim diye, geldi bekle!...

Uzatmayalım 52’nci gün oldu, ben de umut kalmadı, gelen giden yok. Yedisinde gelmedi, 40’ında gelmedi derken kapıda bir hareketlenme oldu. Makinayı kaptığım gibi fırladım, aha Semra Özal. Arkadaş nasıl çekiyorum, çatur çutur. Mezar başında dua ederken filan. Bir makara mı iki makara mı filmi bitirdim, kolay mı 52’inci gün kardeş.

Neyse ziyareti bitti gitti, ben polislere, ‘Hadi eyvallah, ben gidiyorum, Allah size kolaylık versin’ deyip topukladım. Büroya dalıp, ‘Sezai film bu, haberi de yazıyorum, benim nöbet bitti, sakın bir şey deme’ dedim. Haberi yazıp faksladım. Böylece CB Turgut Özal’ı tam 52 gün mezarındaki takip ve nöbetim sonlandı. Ertesi gün haber birinci sayfadan kullanılır düşüncesindeyim. Sabah geldim büroya, haber çıkmış. İç sayfada 5 satırlık siyah-beyaz fotoğraflı küçük haber. Lannn 52 gün nöbetin haberi bu mu?. Budur!...

Not: Anıt mezarın alanı hazırlanırken, ilk dönemdeki fotoğrafları ile yayınlanan haberi hala saklarım. İlk mezarı da sade, özel getirilen yeşil mermerden yapılmıştı. İleriki yıllarda açılan yarışma sonucu şimdiki proje yapıldı ve mezar taşı da tamamen değiştirildi. Her 17 Nisan’da 2000’li yıllara kadar törenleri yine ben izledim. Aradan geçmiş 29 yıl. Haa bir de Anap'ın günümüzde tabelası bile kalmadı. Arım balım peteğim şarkıları yapanlar bilem vardı!...