Türk coğrafyası bir tarım ülkesi olmasının yanı sıra dünyanın en güzel ülkelerinden birisidir. Buna hiç şüphe yok.

Ülkemiz esasen bir tarım ülkesidir. Bakmayınız sanayileşmemize ve diğer ekonomik faaliyetlerle  zenginlik peşinde olduğumuza.

Tarımsal faaliyetler insan oğlunun temel ve vazgeçilmez ihtiyaçlarının karşılanması için asırlardır sürdürülen faaliyetlerdir.

İnsanlar otomobili olmadan rahat ve huzur içinde yaşayabilirler. Ama yiyecek bulamıyorsa ya da yiyeceklerin temini ile beslenme ihtiyacının karşılanamayışında bir sıkıntı var ise perişan olmaktadır.

Türkiye'miz dört mevsimin bir arada yaşandığı, her türlü tarım faaliyetinin yapılabileceği ve her türlü tarım ürününün üretilebileceği şartlara sahiptir.

İklim ve toprak yapısı açısından bir zorluğu olmayan ülkemizde geleneksel tarım ürünlerinin dahi ihtiyacı karşılayacak kadar üretilmemesi hazin bir durumdur.

Tarım ürünleri ihtiyacını karşılamak için yapılan ithalat harcamalarının  yerli üretim için yapılmasını bir türlü beceremiyor ve gün geçtikçe de bu konudaki zararımız iki açıdan büyüyor.

Soğanı sarımsağı, muzu ananası, üzümü ve cevizi ithal ediyoruz ve milyonlarca doları yabancılara bu ürünlerin bedeli olarak ödüyoruz.

Temel ihtiyaç maddesi olan buğdayı bile ithal ediyoruz.

Türkiye'de hububat alımı konusunda caydırıcı bir gizli politika varmış gibi,bizim ürettiğimiz buğdayın fiyatından yarı yarıya yabancı buğday ithal ederek güya halkımıza ucuza ekmek veriyoruz. Ama keşke buğday üretimini arttıracak tedbirlerle çiftçimizi yönlendirip desteklesek de kendi ürettiğimiz buğdayı yabancılardan daha az bir fiyatla piyasaya verebilsek.

Yıllardır bir tarım reformu edebiyatıyla uyutulduk. 

Şimdi yabancılara kucak dolusu para ödeyerek geleneksel tarım ürünlerini onlardan satın alıyoruz. Oysa gerekli miktarda  aynı ürünü elde edebilecek teşvikleri yapabilsek kimseden tek kuruşluk ithalat yapmayız.

Sulu tarımla verimi arttırmak, ürün çeşitliliğine önem vermek, bu konudaki arz- talep dengesini iyi kurmak, ülkemizin yapması gereken en acil işlerdendir.

İthal karpuz yiyerek nereye kadar mutlu ve müreffeh bir ülke olacağız?

Tarlalar gübre, tohum ve akaryakıt fiyatlarından dolayı bom boş ve atıl vaziyettedir.

Çiftçilerimize tarımsal destek adı altında yapılan yardımların üretim faaliyetlerini ve verimi  arttırmada hiç bir faydası olmuyor.

Doğrudan gelir desteği gibi boşa giden paralar yerine Türk çiftçisini üretimi arttırmak amacıyla  ve  yeni destek programlarıyla kalkındırmak mümkündür.

Belki işte o zaman kendimize yeterli duruma gelebiliriz. En önemli tarım reformu da bu olacaktır.

Bizim en önemli kalkınma alanımız  yine tarımdır ve bu hiç değişmeyecektir.

Türkiye inşallah yeniden üretmeye ve kendine yetmeye başlayacak hatta dünyayı bile doyuracak kudrettedir.

Kalın sağlıcakla.