Beş nesildir, kaderimize yokuşlar düştü. Düz ova nedir bilmeyiz. Tırmandık ya da tırmanıyoruz sandık.  Gece gittik, gündüz gittik, dönüp baktığımızda iki ileri bir geri gitmişiz. 

Yorulduk be delikanlı.  Yokuşlar gerdi bizi.

Umutsuzluğa düştük. Öyle tepelere tırmandık ki yılanlar,  çıyanlar soktu bizi. Kanımız çekildi, bacaklarımızda derman kalmadı.

Umudumuzu yitirdiğimiz çok anlar oldu be delikanlı. Yokuşlar yordu bizi.

Hiç dostumuz olmadığını, uçurumlardan düşerken elimizi uzatınca anladık. Halbuki tepelere çıktığımızda ellerimiz de eller vardı. Ne mutluyduk. Can dostlarımızın gözleri gülüyordu. Bizim içimiz bir başka ısınıyor,  yüreğimiz pır pır çırpıyordu. 

Senin can dostların var mı delikanlı?

Sahi merak ettim, dost ne demek?  Ne işe yarar? Sen, dostun için ne anlama geliyorsun? Peki, o senin için ne ifade ediyor.

Dostlarımız yordu bizi delikanlı!

Ne soğuk ayazlar yedi bağrımız. Fırtınalar kalleş esti. Çıyanlar kötü soktu. Bastığımız yer bile kahpelik etti. Ayağımızın altındaki taşlar kandırdı bizi.

Kayıverdik.  Düşerken yalnızdık,  çıkarken olduğu gibi. Biz sadece zirvede dostlara sahip olabiliyorduk. Pek tatlı dilli idi o dostlar.

Bu millet çok yoruldu delikanlı.  Dostu düşmanı birbirine karıştırdı. Kim kimdir bilmez oldu. Elini tutan herkesi dost bilip uçuruma yürüdü. Düşerken elinden eller çekildi, boşlukta yalnız kaldı da yine akıllanmadı.

Biliyorum okumayı sevmiyorsun, düşünmeyi hazzetmeyenler var çevrende. Hem de büyük çoğunlukta. Ama yapma delikanlı. Senin gözlerinde, 5 nesildir uçurumda yuvarlanışıma dur diyecek kıvılcımlar görmek istiyorum.

Kolay olana herkes talip, ya sen? Eğlen, gül oyna ama düşünmeyi, okumayı unutma!

Çok şey mi istiyorum?  Yarının sancısını çeken başını yastığa koyduğun zaman, rüyalarında, boşluklardan mı düşüyorsun, yoksa tepelere mi yürüyorsun?

Gözlerinde yarını görmek istiyorum.  Okumadan, öğrenmeden bunu nasıl yapacaksın?