Bizler gerçekten çok cömert insanlarız. Harcamayı çok severiz, dağıtmaya bayılırız.
Bir zamanlar ‘Alman Usulü’ diye bir şey vardı. 
Alman usulüne göre, herkes yediğinin içtiğinin ücretini kendisi öder, başkasının ücretini ödemezdi.
Bize çok yabancıydı bu ‘Alman Usulü.’
Ve de hiç hoşlanmamıştık, ne demek Alman usulü. Biz Türk’üz ve bizim de kendi usullerimiz var.
Birileriyle bir şeyler yiyip içtiğimizde hesap ödemek için adeta kavga ederdik, “Ben ödeyeceğim, sen ödemeyeceksin” diye.
Elin Alman’ı çarşıdan sayı ile portakal elma alırken, bizler Pazar veya manavlarda ayıp olmasın diye en az 3 veya 4 kilo alırdık her şeyi.
Bir kilo almak bile ayıp sayılırdı.
Karpuzlar kesmece idi, keserdi manav amca, kırmızı değilse atar, yenisini keserdi.
Neydi o günler neydi?
Şimdilerde artık karpuzlar dilimle satılmaya, meyveler tek tük alınmaya başlandı.
Biz çocukken komşumuzun ‘Ne olur gelin bahçedeki meyveleri toplayın” diye yalvardığı günlerden bu günlere geldik. 
Erikler, kirazlar, dutlar, incirler yerlere dökülürken, kimse dönüp bakmazdı bile.
Şimdi her birinin kilosu 150 lira civarında.
Ama olsun artık tasarruf tedbirlerimiz var ya.
Biraz da kamudakiler saçıp savurmasın. 
Biz saçıp savurduk bu günlere geldik. Şimdi ceremeyi biraz da onlar çeksin.