Eskiden "İyi hal" indirimi vardı; cinayet mi işledin, giy takım elbiseyi, saçları tara...

Hooppp bilmem kaç ay iyi hal indirimi al!

Ama bu bir katil!

Eşini öldürmüş!

Çocuk tacizcisi!

"Ne olursa olsun; baksanıza ne kadar temiz giyinmiş, üstelik yüzünde de masum bir ifade var!"

Evet eskiden maalesef böyleydi ve o mahkum cezaevinden çıkar çıkmaz aynı cürmü yeniden işliyor, yeniden cezaevine gönderiliyordu.

Şükür ki şimdilerde yargıçlar bu konularda daha titiz davranarak daha adil kararlar veriyorlar.

Hasta ruhlu insanlarla dolu etrafımız, bu yüzden birbirimize güvenmiyoruz, bu yüzden gün gün daha da yalnızlaşıyoruz.

Oysa insan sosyal bir varlıktır ve bir arada yaşamaya kodlanmıştır.

Hepimizin bir anne babası var, bazılarımızın kardeşleri...

Akrabaları olan geniş aileler çoğunlukta toplumumuzda.

İyi de şimdilerde kaç aile tanıyorsunuz? Etrafınızda hani o "çekirdek aile" dediğimiz kaç hane var?

Maalesef sayıları gittikçe azalıyor, azaldıkça toplum bir uçuruma doğru sürükleniyor.

Öce 'AİLE' ne anlama gelir bu konuya açıklık getirmek istiyorum.

Aile, toplumun TEMEL TAŞIDIR.

Aile, toplumun ANA OKULUDUR.

Aile, toplumun GELECEĞİDİR.

Aile dağıldıkça; toplumun dayanağı kalmaz ve çok kısa bir süre sonra çöker.

Anne, Baba çocuğun ilk öğretmenidir.

Çocuk toplum olabilmenin gereğini, birlikte yaşama kurallarını anne ve babasından öğrenir.

Bu eskiden böyleydi tabi.

Şimdilerde çocuk; bakıcıların eline, kreşlere ya da TV, akıllı telefon veya bilgisayarlara ciro ediliyor.

Ne anne baba ebeveynliklerini ne de çocuklar çocukluklarını yaşayabiliyorlar.

Oysa çocuk hamurdur!

Bu hamur anne ve babanın elinde oluşturulur. 

Tuzu, suyu, kıvamı ailede ayarlanarak okula teslim edilir.

Öğretmen; o hamurun şeklini, hangi fırında pişirileceğini, ısısını, süresini ayarlar ve ondan muhteşem bir ekmek yapar.

Bütün mesele bu aslında!

Günümüzde evlerde hamur karılmıyor, bu iş başkalarına bırakılıyor.

Yahu elalem senin hamurunun kalitesini mi düşünür? Tuzluymuş, cıvıkmış ona ne! 

"İşimi yaptım mı, yaptım" Ciğerparenizi emanet ettiğiniz o yardımcınızın tek kaygısı bu işte! 

"Akşam olsun da paramı alıp evime gideyim" diye düşünür. Onun; ne  sen ne çocuğun ne de toplum umurunda.

Halbuki insanın en fazla ihtiyaç duyduğu şey sevgidir.

Gerçek sevgiyi ancak aile çocuğuna verebilir.

Sevgiden yoksun büyüyen kişiler, ilerleyen yaşlarda problemlerle boğuşarak etrafındaki iyilik güzelliklere karşı düşmalık hissine kapılılar.

Yani yaralarını iyileştiremez ve devamında ruhları hastalanır.

İşte o gün herşey için çok geçtir.

Toparlarsak: Hayat ailede öğrenilir! 

İyi eğitimli bireyler; sevgi dolu, iyi eğiten anne babaların elinden çıkar.

"E.., okul var, öğretmen var!" diyeceksiniz.

E... O öğretmenler de sizin çocukklarınız gibi kiralık ellerde büyümüş .

Aile olmayı, anne babayı öğrenmemiş ki senin çocuğuna öğretsin.

Velhasıl, taşlar yerinden oynadı!

Şimdilik küçük sarsıntıları atlatabiliyoruz belki ama risk gün geçtikçe büyüyor.

Allah vere de şiddetli bir depreme maruz kalmayalım.

Yoksa toplum dinamit yemiş gibi paramparça olur maazallah!

Saygılarımla