Senelerdir avazımız çıktığı kadar bağırdık durduk. Tıp Fakültelerinin getirildiği durumu hiç bir öğrenci ve hocanın hak etmediğini söyleyip durduk. Bugün onlar olmasaydı ne olacaktı? Az da olsa mahçup olan var mı aranızda?!

Yıl 2014; Kadavra bol dikecek iğne iplik yok!

Kendi dizine sıkmak diye bir tabir var. Bu ülke kendi dizine sıkıyor. Sağlık Bakanlığı, Milli Eğitim Bakanlığı ve bu bakanlıkların başı olan yetkililer. Tıp Fakülteleri'ndeki öğrencileri birkaç sene sonra sağlığımızı emanet edeceğimiz müstakbel doktorlarımızı acilen karşılarına alıp konuşsunlar. Çünkü onlar ağlıyorlar. Çünkü onlar çok çaresiz ızdırap çekiyorlar. Çünkü onlar umutsuz ve karamsarlar. Hak etmedikleri koşullarda ve ortamda okuduklarına da okuyacaklarına da pişmanlar.

Yer Antalya Tıp Fakültesi. Yüz nakil ameliyatlarıyla ünü dünyaya yayılan aynı zamanda geleceğin doktorlarını yetiştiren, bu günlerde yetiştirmeye çalışan desek daha doğru olacak. 5. sınıf Tıp Fakültesi öğrencileriyle kısa bir söyleşi yaptık. Duyduklarım beni derinden üzdü. Kahretsin dedirten türden.. 100 kişilik sınıflarda 250 kişi olduklarını oturacak yer bulmakta çok zorlandıklarını söylediler. Hocaların bu meslekle ve eğitim süreci ile ilgili anlattıkları karşısında umutsuzluğa kapılıp okulu terk edenlerin sayısının % 20 olduğunu da ifade ettiler. Tam gün sağlık yasası düzenlemesinden sonra okulumuzda hoca kalmadı dediler. Örnek vererek devam ettiler. Hematoloji'de, fakültede 1 hoca var. Antalya'nın çevresindeki tüm ilçelerden de hastalar buraya geliyor. 1 tane hocamız derslere mi girsin hastalarla mı ilgilensin diye de eklediler. İşin enteresanı öğrenciler 5 sınıfa gelmişler acil yaralanmaya müdahale edip dikiş atmayı bilmiyorlar. Çünkü bu fırsat ve ortam onlara hala tanınmamış. Sıkı durun şimdi söylediklerini size aynen aktarıyorum. Fakültenin ödenek durumlarından dolayı iğne iplik gibi malzemeler yok denecek kadar azmış. Bundan dolayı 5. sınıfa gelmiş müstakbel doktorlar 2 dikiş atmayı bilmiyorlar. Bir müstakbel doktor ''Benim ağabeyim sağlık görevlisi. Ben ondan öğrenmeye çalışıyorum bu müdahaleleri'' dediğinde çok endişelendim. Büyük bir merakla sordum. Sizlerin sık sık ameliyatlara girmeniz de gerekiyor öyle değil mi? İçlerinden biri cevapladı. Ameliyat yapan hoca sayısı yok denecek kadar az. 20-25 öğrenci beraber ameliyathaneye giriyoruz siz düşünün oradaki ortamı. Zaten belli bir sayıda ameliyat ekibi içerde var. Bizim sayımızın çokluğu da eklenince stadyum konserinde parmak ucuna kalkıp sahneyi görmeye çalışan kişilerden hiç farkımız kalmıyor. İçim karardı. Gittikçe tabiri caizse şişmeye başladım. 4 yıl sonra hastalandığımızda bu müstakbellerden birine denk gelirsek yandık diye sessizce düşünmeye başladım. Antalya Tıp Fakültesine özel bir de sınav zorluklarından bahsettiler. Ders geçmenin çok zor olduğunu, hocaların sınav soruları açısından İstanbul Tıp Fakültesi, Cerrahpaşa Tıp Fakülte gibi diğer devlet Üniversitelerinden ayrı bir tutum içinde olduklarından da bahsettiler.

Konuştuğum öğrenciler mütevazi ailelerin mütevazi imkanlarıyla insanlığa yardım edebilmek umuduyla çırpınıp duran yardıma ihtiyaçları olan bizim çocuklarımız. Bir insana yapılabilecek en büyük kötülük onların ellerinden umutlarını almaktır. Bu çocuklar geleceğe dair umutsuz. Varın gerisini siz düşünün. Biz çocuklarımızı yetiştirirken onlara ''Allah'ın size verdiği yetenekleri insanlar için kullanacağınız meslekleri 1. sıraya alın'' diyoruz. Benim kafam iyice karıştı. Şimdi bizler çocuklarımıza nasıl tavsiyelerde bulunacağız? Bir ülke yönetiminin gelecekteki doktorlarını başarısız kılmak istemelerinin kime ne yararı olacaktır? İçinde bulunduğumuz bu düzen neden içinden çıkılmaz bir hal aldı?

Oysa ki Ulu Önder Atatürk ne demişti; ''Beni Türk Hekimlerine emanet ediniz''. Unutmadan, ne hikmetse Antalya Tıp Fakültesinde öğrenciler için tek bol olan malzemenin kadavralar olduğunu biliyor muydunuz?