Antik Yunan filozofu Sokrates “to be is to do” yani “olmak yapmaktır”, der. Kısaca açıklamak gerekirse; insanın yaşayabilmesi için önce vücut bulması, nefes alması, yemesi, içmesi, uyuması vb. gerektiğini belirtir.

Sartre ise, tüm bunların canlılara ait özellikler olduğunu savunarak; “yapmak olmaktır”, “to do is to be” der. Jean Paul Sartre'ye göre gerçek anlamda var olmak, canlı olmaktan ayrı bir kavramdır.

Yaptığı işlerdir, insanın yüzü. Hayatın içinde yer almak, zorunlu ihtiyaçları gidermekten öte, eyleme dönük yaşamaktır. Tüketim toplumlarının düştüğü hatanın kaynağı, işte bu ‘idame’ mantığıdır.

Birey, hayatta kalabilmek, mevcut durumunu ileri taşıyamasa da, en azından koruyabilmek adına gereksinimlerini karşılamayı birincil amaç edinir. Dolayısıyla, gününü kurtarmayı esas alan, sadece sürdürülebilir nitelikteki yaşamlar, ne bireyi ne de toplumu ulaşması gereken yere taşıyabilir.

Peki, herkes böyle yaşarsa, insanı insan yapan değerleri kim ileriye götürecek, toplumsal faydayı kim üretecektir?

İşte bu soruların cevabı Sartre’nin bakış açısında saklıdır.

Aklıma ilk gelen örneği vererek konuyu daha anlaşılır hale getirmek istiyorum. Bugüne kadar hep Suriyeli mülteciler yazıldı söylendi, fakat ülkemize sığınan Türkmen kardeşlerimiz maalesef onlar kadar gündemimizde olmadı.

Kalın sağlıcakla…