Her zaman bizlerin dünyaya gelmesine vesile olan anne babalarımıza önce yaratanımıza sonra onlara neler borçlu olduğumuzu nasıl teşekkür etmemiz gerektiğini biliyor muyuz acaba?

Çocuk büyütmenin zorluğunu düşününce anne babaların ne kadar fedakar olduklarını anlıyoruz. Gençken bunların farkında olamayız. Ne zaman anne baba olunca o zaman anlarız onların değerini.

Onlar hayatta iken sevgi ve saygıyla hep dualarını almalıyız. Kalplerini kırmamalıyız. Onlar bizim en değerli varlığımızdır. Anne babalarımızda evlatları için canlarını feda etmekten kaçınmazlar. Kim bilir bizlerin yetişmesi için ne tür zorluklara göğüs germişlerdir. Boşuna dememişler cennet anaların ayağının altındadır diye. Gözlerimizden akan bir damla yaş bile onları üzer. Hiçbir anne baba evlatlarının mutsuzluğuna dayanamaz. Evlatlarını mutlu görmek en büyük idealleridir. Ne yaparsak yapalım onların haklarını ödeyemeyiz. Yeter ki onların hayır dualarını alalım. Bu dualar bizler için en büyük bir kazançtır.

Unutmayalım yaşlılık geçmişin aynasıdır demiştim. O aynaya bakışın öyle hüznü vardır ki kaybettiğin yakınlarını düşündükçe o güzel anılar insanı kahrediyor. Sanki dünyadan zevk alamıyorsun. Fakat ne yapabiliriz hayat devam ediyor. Acıda olsa katlanmak zorundayız. Başka çare yok. Temennimiz bu dünyadan göçünce geride kalan evlatlarımızın bizleri hayır dualarla anmaları onların da herkes tarafından saygın sevilen birer insan olmalarını sağlar. Çünkü hayatta olan evlatlarımız herkesin hoşnutluğunu sağlar. Herkese iyilik yapıp dua alırlarsa aldıkları o dualar, yaptıkları hayırlar bize öbür dünyada ecir olarak amel defterine yazılacaktır.