1980 yılların başıydı…

Mesleğe polis muhabiri olarak ilk başladığımda, Sansaryan Han’daki İstanbul Emniyet Müdürlüğü basın odasında tanıştık seninle.

Medya dünyasındaki ilk arkadaşım oldun…

Her habere birlikte gittik...

Sağmalcılar Cezaevi isyanında hedef gözetmeyen kurşunlar gelip seni bulduğunda yanında ben vardım…

Sabah, Bugün, Meydan gazetelerinde birlikte çalıştık

Kırk yıla dayanan geçmiş zamana neler sığdırmadık ki seninle...

İyi günde kötü günde hep yan yana olduk…

Acılarımızı, sevinçlerimizi paylaştık…

Arkadaşlıktan öte dosttuk…

Sırdaştık…

Karıncayı ezmez bir kişiydin…

'Adamın dibi' bir adamdın…

***

Son sırrını da yine benimle paylaştın.

21 Haziran 2017 günüydü…

Behiç Kılıç’ın ölüm yıldönümünde mezarı başına gidiyorduk.

Amansız bir hastalığın pençesine düştüğünü, bir 'haber detayını' anlatır gibi anlattın bana…

Şoka girmiştim…

Beni teselli eden yine sendin…

“Merak etme, atlatırım” diyordun…

“Aman kimseye söyleme” diye yemin ettirdin, söz aldın…

Birlikte çare aramaya başladık...

Behiç abinin mezarı başında sana verdiğim söze, ettiğim yemine düne kadar sadık kaldım.

Fakat dün seni uğurlarken, birkaç arkadaşımıza bu sırrımızı paylaştım.

Umarım beni affedersin dostum…

***

Güle güle gittin.

Mekânın Cennet olsun…

VE BİR ŞİİRİM!

Hangi yıldayız bilmiyorum

Mevsimler birbirine girdi

Ben geceyle konuşuyorum

Gündüzler küsmüş bana…

Gidip bu şehrin en tepesine

Haykırmak istiyorum halimi

Sesim çıkmıyor

Nefesim küsmüş bana…

Bir semt pazarına girdim

Umutlarımı satayım diye

Tezgahıma gelen yok

Alıcılar küsmüş bana…

Oturup öykü yazayım diyorum

Defterimin sayfaları dolmuş

Başka da kağıda yazmıyor

Kalemim küsmüş bana…

Çözemediğim bir bilmece bu

Olmadık hallerim var

Kendi kendimle konuşuyorum

Sevdiklerim küsmüş bana…