İnsan nasıl sevmeli? Zor bir sorudur ve cevabı yine sizde gizli…
Aslında başlık oldukça genel bir soru içeriyor. Sevginin birçok türü var, bir annenin çocuğuna duyduğu sevgi, bir babanın çocuğu için hissettiği sevgi, bir adamın bir kadın için hissettiği sevgi, bir arkadaş için bir dost için hissettiğimiz sevgi… Bunların hepsi aslında hayatımızda mutlaka birçok açıdan deneyimlediğimiz sevgi türleri. Fakat öyle bir tür var ki onu genelde çözmeye ve yorumlamaya ne tecrübemiz ne de bugüne kadar yazılmış olanlar yetiyor…

Biri demiş ki; “Sevgi Tanrının biz insanlara doğumunda verdiği bir hediyedir. Kimimiz bunun değerini bilir, oya gibi işler, kimimizde hoyratça harcar gideriz.”

Diğeri tamamlamış; “Sevgi korku içermez, tanım içermez, koşulların sağlanmasını beklemez, olduğu gibi olabilmektir. Kendince yeşerir, kendince dillenir ve yine kendince içimizi doldurur. Sevgi bu dünyanın yaradılışının sebebi, mevsimlerin dönüşüne eş ve zamanın en güzel tanığıdır. Sevgi, bu dünyada insan olarak bizlere bahşedilen en muhteşem histir ve hiçbir başka değerli şey ile yeri değiştirilemez.”

Ben ne derim bilmiyorum; Öncelikle “seni seviyorum” demenin hakkını vermeli, amasız, keşkesiz, sebepsiz sevebilmeli!

Hatasıyla, günahıyla, kusuruyla kabul edip, o benim sevdam diyebilmeli…

Yeter ki sevebilmeli, sevmekten korkmamalı…

Sevdi mi böyle sevmeli insan!
❤️Sevmek, Yunus gibi "yaratılanı sev yaradandan ötürü" diyerek bütün kâinatı, can taşıyan her şeyi koşulsuz sevebilmektir.
❤️Sevmek, Mevlana gibi ‘Ne olursan ol gel’ diyebilecek kadar, dili, ırkı, inancı ne olursa olsun, insanı, insan olduğu için sevebilmektir.
❤️Sevmek, Hacı Bektaşı Veli gibi "Yetmiş iki milleti bir gör", ‘Yolumuz, ilim, irfan ve insanlık sevgisi üzerine kurulmuştur’ diyerek hoşgörünün zirvesinde sevebilmektir.
❤️Sevmek, Pis Sultan Abdal gibi "Eksikliğim çoktur ben de bilirim. Eksiklikle kabul eyle gel beni." diyerek birini olduğu gibi sevebilmektir.
❤️Sevmek, Karacaoğlan gibi, "sevdaya düşen yorulmaz, ağlayanlar bir gün güler, gamlanma gönül gamlanma" diyerek asla vazgeçmeden sevebilmektir.
❤️Sevmek, Ahmet Yesevi gibi;
Nerde görsen gönlü kırık, merhem ol
Öyle mazlum yolda kalsa, yoldaş ol
Mahşer günü dergahına yakın ol
Ben-benlik güden kişilerden kaçtım ben." diyerek tevazu ve vefa ile sevebilmektir.

Daha nice değerlerimiz neler demiş, neler ile dokunmuş gönüllere; ben de sadece en iyi dileklerimi sunayım... Anadolu'muzun güzel insanlarını okuyup, özümüzü bilip gönlümüze ışık tutalım..

“Seni seviyorum” demenin hakkını verelim; amasız, keşkesiz, sebepsiz sevelim!