Ama içimde bir yerlerde, “Rabbimin gücü her şeye yeter. O diledikten sonra dağlar bile karşımda birer yol olurlardı” diye düşünüyordum. Nitekim öyle de oldu.

Bir arkadaşım bana bir evlendirme kurumu “Yuvamız” adındaki yerden bahsetti. Buraya evlenmek maksadıyla müracaat ediliyor ve bir form dolduruyormuş. Formda kendi kişisel bilgilerinizi, nasıl bir eş istediğinizi ve düşünce yapısına kadar her şey yazılıyormuş.  İşin benim açımdan işin iyi tarafı boşanmış ve dul olanlarında bu büroya başvurabilmesiydi.

Biraz dinledikten sonra arkadaşıma kızdım. “Lütfen bu konuyu kapatır mısın” dedim. “Ne yani. Kendi ayaklarımla gidip koca mı arayacağım” Bu şekilde bir müracaat nefsime ağır geliyordu. Çünkü toplum da öyle tabular vardı ki. Bunların üstüne çıkmak, sanki “olmazsa, olmaz” gibi beyinlerimize yerleşmişti.

Lakin hayatım, giderek daha da zorlaşıyordu. Çocuklarımın üvey de olsa bir babaya ihtiyaçları vardı. Yavrucaklar doğru dürüst baba nedir bilmemişlerdi. Komşu çocuklarının kendi babalarını anlatmaları benim çocuklarımda tarifi imkânsız fırtınalar estiriyordu.

Aradan geçen bir yıl, beni “Yuvamız” adlı evlendirme kurumunun kapısını çalmaya yöneltti. Arkadaşımla yaptığım konuşmanın üzerinden bir yıl geçmiş ve ben bu konuyu ancak bir yılda içime sindirebilmiştim.

Kurumun yöneticisi, Nevzat Laleli (Allah ondan razı olsun) beyefendi ile görüşme ve konuşma imkânı buldum. Kendisinin bana ilk sözü; “ Kızım, sen önce şu duruşunu düzelt, boynunu bükme öyle” oldu. Çok tuhaf. İçinde yaşadığım sıkıntılar beni öyle etkilemişti ki bu dış görünüşüme de yansımış ama ben bile durumun farkında değilmişim.

Laleli bey devamla; “Biliyorsunuz ki Hz. Hatice validemiz de duldu ve Hazreti Muhammed’e (henüz peygamberlik verilmeden önce) evlenme teklifini kendisi yapmıştı” diyerek sanki ruhuma ışık tutuyordu. Laleli ve devamla; “Peygamberimiz devrinde insanlar ve özellikle hanımlar bekâr, dul, boşanmış diye ayrılmıyorlardı. Onların insanî değerlere sahip olup olmamasına önem veriliyordu. Nitekim Peygamberimiz 25 yaşında ve bekârken Hazreti Hatice validemiz 40 yaşındaydı ve duldu. Ama evlendiler. Peygamberimiz Hazreti Hatice için; “Ondan daha hayırlı bir kadın görmedim, demişti” diye tamamladı sözlerini.

Ben de bir form doldurdum. Orada sanki bir yerlerim tedavi olmuş gibi hissettim.