Zordur. Hem de çok zordur. Meslekler içinde ilk üç arasındadır yeri her daim. Dışarıdan bakıldığında ışıltılı görünen oysa kendisini icra edenleri mengenesinde ezen, moleküllerine ayırandır.

Eskiden beri hep çilesini çektim ben bu mesleğin. Başkaları gibi rant ile örtüştüremedim onu ben.

Cebe para olarak girmeyi bırakın cepteki parayı alıp götüren bu meslekten kimler nasıl para kazandı, nasıl 7 sülalelik servetler edindi onu bilmem mümkün değil ama ben ve benim gibiler 40 yıl önce mesleğe nasıl girmişsek bugünde aynıyız. Değişen hiç bir şey olmadı hayatımızda.

Günümüzde gençlere bakıyorum. Gazeteciliğe pek ilgi duymuyorlar. Arada tek tük merak edenler olduğunda ise önlerini bizzat ben kesiyorum. Diyorum ki, "- Aman ha, sakın ha!"

Garip bir yüz ifadesiyle bakıyorlar suratıma. "- Neden?" diye soramıyorlar. Karşılarındaki 62 yıllık bir çınar olunca sordukları soruya cevap verilmesini beklemiyorlar anladığım kadarıyla.

Bizim gibi ısrarcı değiller. Onların yaşındayken biz farklıydık. "- Kafaya koyduklarımızın gerçekleşmesini ister, uyarıları kulak ardı ederdik"

Karşımızdakiler de ısrarcılığımız karşısında bize bakar "- Ulan sen kendi kendinin başını yakmak istiyorsan bana da seni yakacak ateş olmak düşer o zaman" derlerdi

Hülasa: Öbür dünyaya gitmeden daha bu dünyada iken kendi kendimizi bacağımızdan asan geri zekalılarız bu alemde.

Görev yaptığım televizyon kanalında çok sevdiğim bir kızım var. Adı Gizem Öztürk. Yıllarını '- Okuyacağım' diye dirseklerini çürütmekle geçirmiş. Kimbilir belkide iyi bir öğrenci olmak yüzünden gençliğini dolu dolu yaşayamamış.

Sonuçta eğitimini tamamlamış ve mezun olmuş. O bir hazır kaymakam. Fakat gelin görün ki kaymakamlık gibi istikbali olan bir mesleği yapmak yerine o televizyonda spiker olmayı yeğlemiş.

Harika bir ailenin mükemmel ötesi bir çocuk. İyi bir baba ile iyi bir annenin bu dünyaya kazandırdığı güzel bir yürek. Fakat kaymakamlık gibi bir mesleği yapmak dururken o bir spiker. Varın bu çocuğun içindeki idalizm duygusunu siz tasavvur edin.

Fransızların sıkça kullandığım bir özdeyişini yine siz sevgili okurlarımla paylaşmak isterim.

"- Gençlik bilse, yaşlılık yapabilse"

"- Bu kadar yıl okudun, gençliğini yaşayamadığın yıllara sahipsin. Bütün bu çaban kaymakamlık gibi bir mesleği dipfrize koymak tercihini spikerlikten yana kullanmak için miydi?" diye soramıyorum bile

İnşallah başarılı olur. Olması ise en büyük dileğim. Fakat devam etmesi halinde O'nu nasıl bir son'un beklediğini bugünden görebiliyorum.

Gazetecilik.

Gençlikte güzeldir ama yaşlılık gelipte kapıya dayandığında, saklı bir pişmanlık dikilir karşına.

Dürüst ve ahlaklı olanlar için ilk günden son güne dek çile mesleğidir gazetecilik. Bir biçimde parayı bulanlar içinse geçerli değildir bu yazdıklarım.

Bizler meslek aşkı yüzünden dünyada yaşamamız gereken farklı aşkları elimizin tersiyle ittik. Kıymetini bilmediklerimiz arasında bize duyulan sevgiler en başta geldi.

Hiç bir insan sevgisini meslek sevgimizin üzerinde göremedik. Hayatımızı, gazeteciliğin karısı mıydık, kocası mı onu da anlayamadan geçirdik.

Bildiğim bir şey vardı. Kölesiydik

Başka gazeteciler de oldu bu meslekte. 5 yıldan sonra parayı bulup 5 yıl sonra yüzümüze bakmayan.

Mesleğin G'sinden K'sine bir çok şeyini, hatta herşeyini bizden öğrenenler 5 yıl sonra ki karşılaşmamızda "- Af edersiniz ben sizi tanıyamadım" diyen olup çıktılar karşımıza.

Ben böyle bir örnek yaşamadım. Fakat yaşayan arkadaşlarımızın anlattıklarından bir cümleyi nakşettim yazıya.

Biz yaşadığımız dünyada mesleğin yüzlerini güldürmediği gazetecileriz.

Haksız yoldan parayı bulanları ise bekleyen bir tehlike var vade bitiminde.

Toprağın üzerinde dolu dolu yaşadıkları hayatlar, kabusa döneşecek toprak altında.

Hepimizi bekleyen bir mahkeme var orada, çıkıp hesap vereceğimiz.

Kürsü kimlerden oluşuyor, onu bilemem

Bildiğim bir şey var

Adı 'Mahkeme-i Kübra'

Dünyada tatlı tatlı yenilen haramların, acı acı kusturulduğu bir dünya.

Düşünmesi bile keder veriyor.

Valla ben yazarken gerildim

Onlar adına...