Sene 1977…

Dokuz yaşındaydım, Ahmet Arif'in "Adiloş Bebe" sini, Cem Karaca'dan ilk dinlediğimde.

O yaşta bile beni epey bir düşündürtmüştü sözleri. Ağır aksak ritmiyle de, tüylerimi diken diken etmişti. Cem Karaca'nın bir konserinde bu şarkıyı söylerken, neden Hilton otelini işaret ettiğini anlamam için büyümem lazımmış.

Bir gün, rahmetli babama okudum bu şiiri. Babam severdi ona şiir okumamı, çok hislenirdi. Sesine, duygusuna kurban olduğum derdi.

Adiloş Bebe'yi ilk okuduğumda gözleri doldu. Çoğunlukla, İsmet İnönü ve Atatürk' ten konuşurduk. Bir de İsmail Dümbüllü'den. En çok Pişekâr olarak orta oyunda sahne alırdı babam. Ben en önde ayağa kalkar ilk önce alkışlardım ki, seyirciler beni görünce arkamdan gelsin.

Sonra ben, onun ipte cambazlık yaptığı zamanlarda nasıl ağladığımı anlatırdım, o da yukarıdan bana nasıl güldüğünü anlatırdı.

Adiloş Bebe'yi ona okumadan önce, sigarasını çıkarır, önce bir iki nefes çeker sonra ben şiiri bitirinceye kadar içmezdi. Küllükte eskirdi sigara...

O zamanlar, bilmezdim Adiloş Bebe kim. Ahmet Arif'in "Otuzüç Kurşun ve Hasretinden Prangalar Eskittim" şiirlerini neden yazdığını da bilmezdim.

Hikayesini, sebebini öğrendikten sonra okuduğum şiirlerin hazzı, babamın kulağıma "büyüyorsun sen oğlum" diye fısıldamasıyla bitmemiş ki...

Diyarbakır bağlarının, havalimanı için tarumar edildiğini gören Ahmet Arif, o zamanlar yeni doğan yeğeni Adiloş bebeye yazmış bu hüznünü ninni olarak...

"Bunlar engerekler ve çıyanlardır.

Bunlar ekmeğimize aşımıza göz koyanlardır.

Tanı bunları Tanı da büyü"…

Yıllar geçti... Anladım ki, o zaman yazılan ninni bu zamana daha çok yakışmış... O Adiloş Bebeler halâ uyuyor...

Taşlar şimdi oturdu yerine ama, Ne Ahmet Arif kaldı ne o bağlar ne ninniler ne de babam...

Kim engerek, kim çıyan kimler bu vatana göz koyan..

Tanı da büyü diyeceğimiz bebeleri beklemekteyim...