Televizyonda haberleri izliyorum. Akıl almaz hakaretler…

Türk siyasetinde tansiyon iyice yükseldi.
Politikacıların dil ayarı tamamen bozuldu. Her ağızdan küfre varan cümleler yükseliyor. Söz ağızdan çıkıyor ama kimse ne anlama geldiğini bilmiyor.
Biri birlerini vatan hainliği ile veya teröristlikle suçlamalara kadar gidiyor.

Bazı politikacıların üslubu karşısında çileden çıkmamak mümkün değil… 
Çünkü söylemleriyle ve hareketleriyle inanın ki topluma kötü örnek oluyorlar… Bazılarının bir takım sözleri, eleştiri sınırlarını aşarak, karalamaya, hakarete hatta küfre kadar varıyor! Televizyonların haber bültenlerinde, sıkça duyduğumuz, tekrarına dilim varmayan onlarca yakışıksız sözler… 
Kim söylüyor bunları? Devlet büyüklerimiz! Kim için söylüyor? Söyleyen için, millet için! 
Ortada bir itham, bir hata veya bir kasıt varsa, onun hesabı yargı önünde sorulur, sorulmalıdır da! Hakaretle ve küfürle değil, kanun maddeleriyle! 
Sözün özü, günün Türkiye’sinde siyasette yaşanan ve giderek çığırından çıkan bu üslup bozukluğu, toplumda büyük rahatsızlık ve gerginlik yaratıyor. O nedenle, bazıları milleti illet eden dillerine ayarlama yapmalıdır!

Yapmazlarsa ne mi olur? O ayarlamayı, millet yapar! Mühür eline ilk geçtiği gün…

TANRI VE ADAM...

Bir adam öldü...
Öldüğünü fark ettiğinde, Tanrı'nın elinde bir çanta ile kendisine yaklaştığını gördü.
Tanrı ile adam arasında şöyle bir konuşma geçti:
Tanrı: Haydi oğlum gitme zamanı.
Adam: Bu kadar mı erken? Bir sürü planım vardı...
Tanrı: Üzgünüm ama gitme zamanı.
Adam: O çantada ne var?
Tanrı: Sahip oldukların!
Adam: Sahip olduklarım mı? Yani eşyalarım mı? Elbiselerim... Param...
Tanrı: Onlar asla sana ait değildi, onlar dünyaya aitti.
Adam: Anılarım mı?
Tanrı: Hayır. Onlar zamana ait.
Adam: Yeteneklerim mi?
Tanrı: Hayır. Onlar koşullara ait
Adam: Arkadaşlarım ve ailem mi?
Tanrı: Hayır oğlum. Onlar yürüdüğün yola ait.
Adam: Karım ve çocuklarım mı?
Tanrı: Hayır. Onlar kalbine ait.
Adam: O zaman bedenim olmalı?
Tanrı: Hayır hayır. O toprağa ait.
Adam: O zaman kesinlikle ruhum olmalı!
Tanrı: Üzücü bir hata yapıyorsun oğlum. Ruhun bana ait.
Adam gözlerinde yaşlar ve kalbinde korkuyla çantayı Tanrı'nın elinden alıp açtı...
BOŞTU!
Kalbi kırık, göz yaşları yanaklarından akarak Tanrı'ya sordu...
Adam: Hiçbir şeye sahip değil miyim?
Tanrı: Doğru. Asla bir şeye sahip değildin.
Adam: O halde, benim olan ne vardı?
Tanrı: ANLAR. Yaşadığın anlar senindi.