Yarım asra yakın yani 49 yıldır çalışmaktan, her gün aynı olayları yazmaktan yoruluyor insan… 
Çünkü bugüne kadar hep doğru bildiklerimizi yazmaktan, söylemekten dilimizde tüy bitti... 
Ama artık aynı olayları yazmaktan inanın ki yoruldum… 
Çünkü yoranlar hep güvendiklerimizdi. Dün ak diyorlardı, bugün kara diyorlar. Dün doğru diyorlardı, bugün yanlış diyorlar. Dün bizimle birlikte aynı çığlığı atıyorlardı, bugün solukları kesildi. Dün, birlik, dirlik laflarından geçilmezken, bugün sizden bizden aykırılığının batağında, huzur içindeler... 
Şimdi bana yine diyeceksiniz ki; 
‘Ya Celal ne oldu da yine celallendin?..”
Bu düzende yaşayıp da celallenmemek mümkün mü?
Son 20 yıldır artık kendimi sahne arkasındaki zengin ve şımarık adamların şamar oğlanı gibi görmeye başladım da ondan. 
Çünkü ipleri çekilince zıplayan oyuncak kuklalardan bir farkım kalmadı.. 
Onlar ipleri çekiyor ben ve benim gibiler dans ediyor. 
Yeteneklerimiz, olanaklarımız ve yaşamlarımızın hepsi başkalarının malı.
İnanır mısınız son yıllarda kendimi entelektüel bir fahişeye benzetmeye başladım. 
Çünkü ömrüm boyunca hep öpülen ben oldum…
Ve bu yüzden 50 yıldır sürekli bir yerlerim ağrır durur. 
Herkes de zanneder ki, “Celal öpülmekten zevk alıyor” diye… 
Öpülmekten zevk aldığım için değildir suskunluğum… 
Öpenin ve öpülenin memnun olduğu bir devirde “Beni kimse öpemez” diye başkaldırmanın manasızlığını ve çaresizliğini bilmekte olduğumdandır suskunluğum… 
Yoksa ben her zaman;
Bana yar olmayan devrin evladını bile öperim…
Hatta; Gölge etmiş isem hisar-ı ihsanını bile öpebilirim…
Ve… Ben kendi halimde yaşar iken bana zulm etmek isteyenleri bile öpebilirim…
Ama... 
Öpmek ile öpülmenin mubah olduğu bir devirde, öpülmeyi zoraki kabullendiğim içindir sırf suskunluğum…