Psiko-seksüel gelişme sürecinde, oral evreden sonraki ikinci dönem anal evre olarak tanımlanıyor. Çocuk, tuvaletini yapma konusunda ebeveynlerinin isteklerine uyarak, tutmasını öğrenir. Dışkıyı mutlaka tuvalete bırakması gerektiği konusunda çatışma yaşar. Çünkü, bugüne kadar istediği zaman yapabilmektedir. Ancak, artık tuvalete yapmayı bekleyecektir. Bu da çatışmaya yol açar.

Bunun sonucu iki anal kişilik ortaya çıkar. Anal tutucu ve anal atıcı. Anal tutucu, arzularını kontrol eden, libido enerjisini bastıran, kendini tutabilen, aşırı kontrolcü, düzenli bir tiptir. Anal atıcı ise, çok daha rahat, uygunsuz davranışlarda bulanan, uygunsuz zamanda dürtülerini serbest bırakan, libidoya zaaf gösteren tiptir. Anal tutucu takıntılı, anal atıcı ise kendini kontrol edemeyen kişilik yapısına sahiptir. Asıl sorun, ailenin çocuğa bu dönemlerde tutumundan kaynaklanır.

Günlük yaşamımızda gerek oral tipleri, gerekse anal tutucu ve anal atıcıları rahatça gözlemleyebiliriz. Kendimizi de bu kategorilerden birine yerleştirebiliriz.

Konu hakkında çok derin bilgi sahibi olmamıza gerek yok, mesleki detaylar bizi alakadar etmez. Bununla beraber, davranışların temelinde yatan sebepleri bilmemiz, bakış açımızı değiştirecektir.

Üzülerek söylüyorum, günümüzde özellikle çocuklar ciddi psikolojik sorunlar yaşıyorlar. Takıntı hastalığı ve ilaç kullanımı çocuklarda yaygınlaştı. Anne babalar, daha bilinçli davranırlarsa, bunun önüne geçebilirler.

Mutlu çocuk her zaman başarılı olur. Derslerde, hayatta, düşünce kalkmasını bilir. Mutsuz çocuk ise her an bunalıma giren, hayata tutunamayan bir birey olacaktır. Freud’dan yola çıkarak anlaşılır bir şekilde açıklamaya çalıştım. İşin özeti şu: çocukları sevgiyle besleyin, onlar mutluluğu bulacaktır.